Kerken incompleet zonder vluchteling
Anderhalf jaar lang deelde Sandra Dekker brood uit in het azc Amsterdam, samen met haar Iraanse ‘broer’ Mahdi. Maar niet alleen het brood, ook Gods woord vond zijn weg naar de bewoners van het azc. En al deelt ze geen brood meer, bezoekwerk doet Sandra nog steeds. “Bij mij leeft sterk het verlangen om er te zijn voor anderen. Ik ben het niet zelf, het is God die mij die ontferming geeft.”
Sandra laat me een mooi groen visitekaartje zien, met de afbeelding van een kiezelpad. Christelijk Bezoekwerk Amsterdam, staat erop. En de tekst: Vluchten is een lange weg. Welke stap brengt je verder in wat voor jou belangrijk is? Samen stilstaan, zoeken of concreet op weg. Tijd voor elkaar, van hart tot hart. “De donkere en lichte stenen staan symbool voor de hobbels die vluchtelingen tegenkomen op hun weg. Maar het pad leidt naar het licht. Ik heb dat kaartje gemaakt om duidelijkheid te scheppen over wat ik doe naar de organisaties met wie ik in contact kom. En het werkt heel goed!”
Jezus’ liefde delen
“In 2015 zag ik op het nieuws hoe vluchtelingen Europa in wandelden. Dat raakte mij enorm. Het Leger des Heils opende een noodopvang in Amsterdam. Het was een grote chaos, mijn verpleegkundige achtergrond kwam goed van pas. Toen de noodopvang sloot, ben ik aan de slag gegaan in het inloophuis van de kerken in Vijfhuizen. Maar zij kozen ervoor om alleen diaconaal aanwezig te zijn. Ik wil mensen niet alleen steunen met mijn aanwezigheid, maar ik vind het ook fijn om de openingen te gebruiken die God geeft om iets van het evangelie te delen. Soms komt iemand na drie weken theedrinken ineens met vragen. Dan wil ik kunnen vertellen hoe groot Jezus’ liefde voor mensen is. Dat is het allerbelangrijkste wat je mensen kunt geven.”
“Ik geloof dat God vluchtelingen ook gebruikt om onze kerken wakker te schudden en te vernieuwen.”
Kopjes thee
Toen na de sluiting van de noodopvang en het inloophuis het doek leek te vallen voor haar vluchtelingenwerk, gingen ineens de deuren van een ander azc open. “Jeanet Pierik uit Mussel belde met de vraag of ik de Iraanse Mahdi wilde, die naar het nieuwe Amsterdamse azc was verhuisd. In diezelfde week bood een vriendin mij haar auto aan. En een week later vertelde mijn dochter me dat de supermarkt waar ze werkte graag het overgebleven brood wilde doneren. God gaf mij een middel, het brood, Hij gaf vervoer en Mahdi. Hij was de ingang naar het azc, want zonder afspraak kom je niet binnen. Anderhalf jaar lang hebben we samen brood rondgebracht. Dat zijn heel veel kopjes thee, veel bijbels om uit te delen en veel momenten van gebed. We hebben mensen geholpen om te verhuizen, mensen bezocht die ziek zijn, en Mahdi heeft geholpen met vertalen bij tal van gesprekken.”
Onzichtbare draken
Mahdi heeft twee keer negatief gekregen en woont niet meer in het azc. Maar Sandra heeft inmiddels genoeg contacten in het azc om haar bezoekwerk voort te zetten. Elke woensdag is ze in het azc te vinden, zonder brood van de bakker, maar als mensen dat willen, deelt ze het levende brood van Jezus. “Mahdi kan niet meer met mij mee. Hij is een van de sterkste christenen die ik ken, en een groot voorbeeld voor mij en vele anderen. Ik heb daarover uitgebreid verteld in zijn rechtszaak, maar de IND heeft het helaas aan de kant geschoven. Ik vind zeker niet dat iedere vluchteling maar moet blijven, maar wel dat je onrecht moet bestrijden. Ik geloof dat God dat ook van ons vraagt.”
Tijd
Wat Sandra betreft, zouden er veel meer vluchtelingen mogen zijn in de kerk. “Alleen al omdat ik het mensen gun om ook met vluchtelingen op te trekken. Maar vooral omdat ik hoop op inclusieve kerken. Ik geloof dat God vluchtelingen ook gebruikt om onze kerken wakker te schudden en te vernieuwen. Onze maatschappij is multicultureel. Onze kerken zijn niet compleet zonder mensen met een andere culturele achtergrond. Als je met vluchtelingen optrekt, wordt heel snel duidelijk dat zij ook een zegen zijn. Ik ontdek bij hen dingen, die we in het westen kwijt zijn geraakt. Zoals tijd. Onze agenda’s zijn zo gevuld, we hebben geen tijd meer die tijdloos is. Tijd waarin je alleen maar hoeft te zijn, waarin God zich laat vinden. Kijk naar de naam van God: Ik ben. Als we die naam willen reflecteren, dan hoeven we alleen maar te zijn. De gastvrijheid, het ‘zijn’, de tijd om te luisteren, die rijkdom hebben andere culturen vaak nog wel.”
Tekst: Jacomine Oosterhoff
Foto: Kees Vleeming
Uit: Weergave, maart 2019
