Het wonderbaarlijke verhaal van Faraidoun Fouad
1994 – 1998 Koerdistan
Ik ben bezig met de wereld. Ik heb een goed lopende schoenenzaak, werk hard en verdien veel geld. Ik ben tevreden met mijn leven. Het geloof heb ik al lang vaarwel gezegd. Toen ik jong was, deed ik alles voor de islam. Ik bad vijf keer per dag, ik vastte, ik las de koran. Maar altijd was daar die angst. Doe ik het wel goed? Vind God mij goed genoeg? Ga ik wel naar de hemel? Ik had veel vragen, maar kreeg geen antwoord. Bovendien, de wereld was echt veel leuker. Daarom stop ik met God dienen en ga ik leven voor mijzelf. Als het oorlog wordt, vlucht ik. De Koerdische partij ligt overhoop met Saddam Hussein, het is een grote chaos. En dat is het nog steeds, helaas.
1998 – 2002 Nederland – Dronten
Ik woon in azc Dronten met acht moslims in een bungalow. Op een dag belt een christelijke jongen aan, van mijn leeftijd. Hij wil binnenkomen, maar ik heet hem niet welkom. Want ik heb gehoord dat christenen in azc’s moslims bezoeken om ze te bekeren. Ik doe onbeleefd en ik loop weg. Ik wil hem niet zien. In ons land is dat een duidelijk signaal dat je beter niet terug kunt komen, maar deze man komt wel terug. Hij blijft aardig doen, ook als ik onaardig ben. Dat zet me aan het denken. Wat heeft deze man dat ik niet heb? Op een dag ga ik, uit nieuwsgierigheid, toch maar bij het gesprek zitten. Hij zegt: ‘Ik heb alles in mijn leven, maar ik geloof dat jullie gevangenen zijn. Ik hou van jullie en wil mijn leven met jullie delen.’ Langzamerhand worden we vrienden, ik kom veel bij hem thuis. Na anderhalf jaar kies ik voor Jezus. Daardoor krijg ik in het azc problemen met de andere Koerden. Als mensen uit de kerk dat horen, nodigen ze mij direct uit om bij hen te komen wonen. ‘Wil jij onze vijfde zoon worden?’ vragen ze. Ik krijg de beste kamer in hun huis. Zo begint mijn nieuwe leven met Jezus.
2002 – 2006 Gave – Harderwijk
2002 is voor mij een bijzonder jaar. Ik word gedoopt en trouw met Wesselien. Ik ga werken in een rozenkwekerij. Terwijl ik rozen knip, bid ik en zing ik psalm 16. Steeds opnieuw: ‘God heb ik lief.’ En dan ineens hoor ik Gods stem. ‘Ik hou ook van jou, ik heb je gekozen om aan je eigen volk mijn naam bekend te maken.’ ‘Maar God,’ protesteer ik, ‘mijn volk is eigenwijs en koppig. Hier in Dronten is iedereen aardig, ik wil in deze kerk alles doen voor u, maar niet in mijn eigen land.’ Maar God houdt vol. ‘Doe wat ik zeg en ik zal je zegenen. Organiseer een groot Koerdisch feest. Nodig de Koerden uit, maar vergeet niet mijn naam te noemen.’ Ik bel meteen met stichting Gave. Zij helpen mij met de organisatie. Op het feest, in oktober 2002, komen 80 Koerdische moslims. Ik zing liederen voor God en deel mijn getuigenis. Aan het eind zeg ik: ‘Wie geïnteresseerd is in Jezus, mag bij de uitgang zijn naam achterlaten.’ 40 mensen schrijven hun naam op. Bij hen ga ik op bezoek, met een stapel bijbels onder de arm. Al snel ontstaan er drie bijbelstudiegroepen. Bij Gave krijg ik een mentor Johanna Marten. Hij helpt mij om te groeien in mijn geloof en adviseert me ook om een theologische basisopleiding te doen. Uiteindelijk krijg ik in 2005 een verblijfsvergunning en word ik ook genaturaliseerd tot Nederlander.
2006 – 2019 Home for Kurds – Rotterdam
Weer hoor ik de stem van God. Hij roept ons naar Rotterdam. Drie keer ga ik erheen, ik wandel door de straten en drie keer vind ik het niets. Maar God houdt vol. ‘Kijk niet naar de stad’, zegt Hij. ‘Kijk naar de mensen. Hoe verloren en verdrietig ze zijn.’ We verhuizen en in ons appartement in Rotterdam ontvangen we steeds meer Koerden. Inmiddels hebben we drie kinderen en ruimte te kort. Weer zegent God ons op een bijzondere manier. Een echtpaar uit de kerk besluit ons een huis te geven. Zo beginnen we in 2007 Home for Kurds. Ons huis is altijd open. Er logeren Koerden bij ons, we organiseren iedere maand kerkdiensten en allerlei andere bijeenkomsten. Elke dag zijn onze Koerdische medewerkers bezig om de duizenden vragen te beantwoorden die we via onze Facebookpagina krijgen. We sturen bijbels, we bidden met mensen en verwijzen hen door naar huiskerken of naar internetgroepen. God heeft in 2002 beloofd dat hij ons zou zegenen. En dat doet Hij elke dag. Toen we begonnen, kende ik geen Koerd die christen was. En nu, 15 jaar later, komen steeds meer Koerden tot geloof. Wij zijn vaak bang, we hebben angst of schaamte om te getuigen van ons geloof. En mensen willen Gods evangelie niet horen. Maar Gods woord heeft kracht. Het breekt overal doorheen!
Kijk op www.homeforkurds.nl voor meer informatie.
