Gedeelde vreugde
Flora en Olena zien elkaar niet meer zo vaak omdat Olena is verhuisd. Maar hun band is nog altijd even hecht. Deze twee vriendinnen delen dan ook veel. Ze weten allebei wat het is om ‘vreemdeling in een vreemd land’ te zijn. En samen vinden ze vreugde in hun geloof in God.
Voordat Flora bij Gave kwam, woonde en werkte ze twaalf jaar lang in China. Ze was betrokken bij weeshuizen en zette een project op om ervoor te zorgen dat weeskinderen die teruggegaan waren naar hun familie in de bergen, toch onderwijs kregen. Maar van het ene op het andere moment moest ze het land uit. “Het is nooit met zoveel woorden tegen mij gezegd waarom, maar ik heb sterk de indruk dat mijn christenzijn ermee te maken had.”
Keerpunt
Ook Olena weet wat het is om je geloof niet te mogen delen met anderen. Ze komt uit Oekraïne en hoorde als kind al van haar grootmoeder over God. “Maar ik ging naar een school waar de Bijbel niet gelezen werd. Het zou gevaarlijk zijn voor mijn oma als ik over mijn geloof praatte. Langzamerhand raakte ik mijn geloof kwijt.” Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie betekende een keerpunt voor Olena. “Ik wilde begrijpen wat er gebeurde en ging nadenken over mijn geloof. Ik ben toen veel gaan lezen en zoeken in de Bijbel.”
“Ik had het heel moeilijk en moest veel huilen.”
Toen Olena Flora voor het eerst ontmoette, was ze een verdrietige en gebroken vrouw. “Ik had het heel moeilijk en moest veel huilen. Alles voelde vreemd, ik had niemand en mijn geloof was zwak.” Flora werkte op dat moment nog niet zo lang bij Gave. “Mijn eerste bezoek was bij een Syrische mevrouw, die haar deur op slot had. Ze was doodsbang. We mochten gelukkig wel binnenkomen en hadden een mooi gesprek. ‘De volgende keer ga je maar alleen’, zei de andere vrijwilliger. Ik vond dat spannend. Waar moet je het over hebben? Maar het ging helemaal vanzelf. Je gaat erheen en je toont belangstelling. En je drinkt thee, veel kopjes thee.”
Vreugde van God
Inmiddels is Flora al zeven jaar vrouwenwerker bij Gave. Ze geniet enorm van haar werk. “Mijn lijftekst is: de vreugde van de Here is mijn kracht. Het betekent voor mij dat ik de mens zie, niet hun problemen, niet hun verdriet of wanhoop. En dat bedoel ik niet oppervlakkig, want de vreugde van God gaat diep. Die heeft te maken met vertrouwen en tevredenheid. Ik ben dankbaar voor wat ik heb gekregen en die zegen en vreugde wil ik delen. De vrouwen die ik ontmoet, hebben hoop nodig en vertrouwen in de toekomst. Vanmorgen nog sprak ik een Afrikaanse vrouw. Ze was een tijd niet geweest, ik had haar gemist. ‘Ik was te verdrietig om te komen’, zei ze. Dan moet je juist komen, heb ik gezegd. We zijn er voor je, hier luisteren we naar je. Je moet niet alleen komen als je je goed voelt.”
“Ze kwamen naar me toe met een glimlach en de Bijbel”
Glimlach
House of Joy, de plek waar Flora vooral werkt, wil een open huis zijn voor vrouwen in het azc van Luttelgeest. Bij House of Joy zijn ze welkom voor een goed gesprek, voor gebed en bijbelstudie of gewoon voor een kop thee en wat gezelligheid. Olena kwam in 2013 in Luttelgeest. Ze ontmoette Flora bij de kledingverkoop, die iedere week wordt georganiseerd. “Ik voelde op dat moment alleen maar wanhoop en eenzaamheid. Eigenlijk wilde ik dood. Maar de vrouwen van House of Joy kwamen naar me toe met een glimlach en met de Bijbel. Ze spraken kostbare woorden die mijn wonden genazen. Ik twijfelde zo, ik had een klein geloof. Door hen werd ik sterker, mooier en blijer. Ik heb overleefd dankzij Flora en de vrouwen van House of Joy. Door met hen te bidden, af te spreken, door samen de Bijbel te lezen, door hun vriendelijkheid heb ik weer licht en kracht gekregen.”
“Olena is zo’n warme, sterke vrouw. We kennen elkaar al zeven jaar en hebben echt een band opgebouwd”, vertelt Flora. “Ze bezocht altijd heel trouw de vrouwenochtenden van House of Joy. En ik kwam ook vaak bij haar thuis. Nu ze niet meer in de buurt woont, moeten we bewust tijd maken om elkaar te zien. Laatst zijn we nog samen het bos in gegaan. Olena kan ongelooflijk lekker bakken. Zij neemt dan iets lekkers mee en ik een fles koffie. Dan kunnen we heerlijk bijpraten.”
Delen
Het delen van haar leven en haar geloofsvreugde kost haar geen moeite, zegt Flora. “Het is een levensstijl. Natuurlijk kun je niet met iedereen een even intensieve band opbouwen. Maar als je af en toe even een kaartje of een appje stuurt, dan weet de ander al: ik word niet vergeten. Dan breng je al vreugde in iemands bestaan.”
“Ik ben dankbaar voor wat ik heb gekregen en wil daarvan ook uitdelen,” zegt Olena op haar beurt. “Ik weet dat ik niet perfect ben. Maar ik wil proberen om goed te zijn en om te zorgen voor anderen. Ik ben blij als ik anderen kan helpen. Ik weet niet of ik in Nederland mag blijven, maar ik ben niet meer bang voor de toekomst. Wat gebeurt, dat moet gebeuren.”
