"We moeten het echt samen doen"
Haider en Rasha gingen mee met de Gave-huwelijksconferentie. Hun ogen lichten op als ze vertellen wat ze er leerden: “Wij zijn een lichaam en Christus is het hoofd. Dat betekent dat we moeten samenwerken als partners.”
Rasha en Haider kwamen ruim vier jaar geleden vanuit Irak naar Nederland. Na verschillende plekken wonen ze met hun inmiddels drie kinderen in een asielzoekerscentrum (azc) in het midden van het land. In het voormalige klooster heeft het gezin slechts een kamer. Het is sober en functioneel ingericht. Douches en toiletten zijn op de gang en moeten worden gedeeld, net als de grote keuken. De jongste dochter komt regelmatig even binnenhuppelen met een Afghaans vriendje uit de gang. De andere twee kinderen van Rasha en Haider zitten op school. “Onze oudste is 13 en gaat na de zomer naar de middelbare school”, vertelt Haider trots.
Dreiging en familieberaad
Tijdens het gesprek haalt Haider regelmatig bijbelteksten aan. In 2016 kwamen ze tot geloof in Jezus, wat een golf van haat veroorzaakte bij de familie in Irak. Haider vertelt hoe zijn schoonouders en ouders na het nieuws bij elkaar kwamen voor een familieberaad. Zijn zus zond hem er later een filmpje van. “Je mag als moslim geen christen worden. Dat is een schande”, vertelt Haider.
Rust en ontspanning
Hoewel het christelijk geloof het gezin veel rust heeft gegeven, blijft het leven in een azc verre van eenvoudig. De Gave-huwelijksconferentie van Gave, die ze onlangs bijwoonden, was daarom een heel welkome tijd van ontspanning voor het hele gezin. Haider vertelt: “Er was een leuk programma voor de kinderen. Ze luisterden naar bijbelverhalen, deden spelletjes en knutselden.” Via Snapchat en Instagram houden de kinderen contact met de nieuwe vriendjes en vriendinnetjes die ze hebben leren kennen.
“Toen we dat hoorden en zagen dachten we, zo willen wij ook samenleven.”
We moeten het samen doen
Naast ontspanning, biedt het weekend werkvormen en ondersteuning om huwelijken te versterken. De ogen van Haider en Rasha lichten op als ze erover vertellen, al gaat dat praten soms met handen en voeten en met behulp van Google Translate. “We hebben zoveel geleerd. De leiding leerde ons met persoonlijke voorbeelden hoe je als christelijk echtpaar goed met elkaar omgaat. Toen we dat hoorden en zagen dachten we, zo willen wij ook samenleven.”
Ook deden ze bijbelstudie over 1 Korinthe 12. Rasha vertelt: “Wij zijn een lichaam en Christus is het hoofd. Als een lid lijdt, lijden andere leden mee. Dat betekent dat we moeten samenwerken als partners. We moeten samen voor de kinderen zorgen, en samen het huishouden doen. Dus niet dat een van ons zegt: ‘Ik ben moe.’ Nee, we moeten het echt samen doen.”
Stralend gezin
“Er werden op het weekend van alle gezinnen foto’s gemaakt”, vertelt Haider. Rasha en Haider laten me een lijstje zien met daarin een stralende gezinsfoto. “We zouden zo weer willen gaan”, lacht Rasha. “We hebben zoveel mooie mensen ontmoet. Af en toe bellen we met ze of we delen iets met elkaar op Facebook.”
Ik was een vreemdeling
Rasha en Haider doen sindsdien geregeld sámen bijbelstudie en nemen tijd voor gebed. Aan het eind van het gesprek vraagt Haider ons om samen Mattheus 25: 34-40 te lezen. Een bekend gedeelte, maar de tekst ‘Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op’ krijgt in deze kamer, op een azc, ineens een heel andere lading. “We weten de toekomst niet”, besluit Haider. “Maar we zijn niet bang. De Heilige Geest woont in ons hart. Dat is het geheim.”
Tekst: Annemarie van den Berg-Nap
