‘Huilen en lachen tegelijk’
Na een zware reis vol ontberingen vanuit Afghanistan die een half jaar duurde, heeft de familie Jafari een plek gekregen in azc Luttelgeest. Vader en moeder met vijf kinderen moesten niet alleen hun familie achterlaten, maar raakte onderweg ook nog eens twee kinderen kwijt.
De familie Jafari is blij met de nieuwe woning op het azc. Het is iets verder lopen vanaf de receptie, maar dan heb je ook wat. De eenvoudige twee-onder-een-kapwoningen worden aan beide zijden van de weg gescheiden door een brede groenstrook, waar de kinderen lekker kunnen spelen. “We hebben nu veel meer ruimte”, lachen de oudste zonen Ali (15) en Altaf (14), die de weg wijzen. Binnen is het gezellig: gordijnen dicht, sfeerverlichting aan en versgebakken zoete lekkernijen op tafel. Het lijkt haast dat de familie – na haar lange reis uit Afghanistan – eindelijk een nieuw leven kan opbouwen. Niets is minder waar: “We leven iedere dag in grote onzekerheid over onze procedure”, zeggen vader Eldaniz en moeder Sevda. “Daar hebben we slapeloze nachten van.” Het doet de ouders vooral verdriet, dat ze hun vijf kinderen zien opgroeien en studeren, maar dat hun toekomst in Nederland nog allerminst zeker is. “Ik wil automonteur worden”, zegt Ali trots. “Ik sportleraar”, lacht Altaf. “We hopen dat we definitief in Nederland mogen blijven, zodat we onze studie kunnen afronden en werk kunnen zoeken, maar dat is allemaal onzeker.” Dat de kinderen er in ieder geval veel voor over hebben, blijkt wel als ze vertellen dat ze – als het weer tegenzit – soms wel een uur moeten fietsen naar school. “Dat is deze zomer begonnen, maar het wordt nu kouder en gaat harder waaien. We hopen dat het deze winter goed gaat.”
Vluchten
De jongens zijn echter veel gewend, dat blijkt wel als hun vader vertelt over de omzwervingen die ze moesten maken, voordat ze in Nederland aankwamen. De jongens vertalen hem: “Het was een reis van een half jaar in hitte en kou lopen over bergen, zwemmen door rivieren, schuilen voor scherpschutters, varen op een overvolle boot en tenslotte aankomen in Nederland. Onderweg hoorden we verhalen dat andere vluchtelingen waren neergeschoten of verdronken. Gelukkig heeft God ons beschermd en zijn we allemaal veilig en nog steeds bij elkaar.” Dat had ook anders kunnen aflopen, blijkt als Altaf vertelt hoe hij samen met zijn jongere broertje Elyas (11) – nu anderhalf jaar geleden – zijn ouders kwijtraakte: “We dachten dat zij met onze broertjes en zusje op een boot van Griekenland naar Italië zaten. Toen we wegvoeren, bleek dat ze op de wal waren achtergebleven. Dat maakte ons bang. Hoe moesten we nu alleen verder?” Het duurde een half jaar voordat de ouders hun kinderen opspoorden in Nederland. Een onvergetelijk moment, herinneren ze zich. “Dat was huilen en lachen tegelijk. Alleen God kan zoiets doen. We hebben er dan ook veel voor gebeden en zijn Hem enorm dankbaar.”
‘Hoe moesten we nu alleen verder?’
Toekomst
Hoewel ze de zware reis met vijf jonge kinderen nooit meer zullen vergeten, denken de ouders liever na over de toekomst. En daar hebben ze veel voor over. Zoals de kinderen op school zitten, volgt hun vader vier maal per week Nederlandse les. “Omdat ik analfabeet ben, schrijf en lees ik nu al beter Nederlands dan mijn moedertaal Dari”, zegt hij. Net als zijn zonen moet hij daarvoor ook zo’n veertig minuten naar Emmeloord fietsen. “Dat doe ik graag. Iedere dag doe ik bovendien boodschappen op die manier. Mijn vrouw blijft dan thuis om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Op de fiets heb ik veel tijd om na te denken over Afghanistan en onze vlucht naar Nederland. Toch denk ik ook veel na over onze toekomst. Wij zijn blij dat we nu in een veilig land wonen en dat we goed worden opgevangen door de kerken, ook al zijn we moslim. Door die contacten voelen we ons hier thuis. God heeft ons beschermd en geholpen en zal dat ook in de toekomst doen.”
Tekst: Jeroen Kanis
Uit: Weergave december 2012
