De wereld is zoveel groter dan je bekende bubbel
Marieke Schouten houdt niet van luie vakanties. Zo kwam ze op een Gave-kamp terecht, en nu is ze haast aan deze kampen verslaafd. Saai is het nooit, en ze hoort er indrukwekkende verhalen.
Marieke Schouten (28) zocht na haar studie Godsdienst Pastoraal Werk een tijdje naar de juiste invulling van haar leven. Zomervakanties lang bakken op een strand, zoiets paste al nooit bij haar; altijd zocht ze iets inhoudelijks, iets buiten haar comfortzone. Zo kwamen de Gave-kampen in beeld. Vóór corona gingen er tweehonderd jongeren per jaar naartoe, verdeeld over vijf kampen, vertelt ze.
“Die eerste keer ging ik gelijk mee als leiding. Sommige, vooral oudere deelnemers leefden moederziel alleen in Nederland. Dat raakte me enorm. Ik dacht: nu kan ik niet meer doen alsof er niets is gebeurd, ik moet aan de bak. Er bleek een vacature bij Gave, al was het vooraf helemaal niet mijn bedoeling daar aan de slag te gaan. Momenteel ben ik hier jongerenwerker en is het een van mijn taken om leiders voor de Gave-kampen te regelen.”
Onbewust in een bubbel
In Amsterdam-Noord, waar Marieke een tijdje woonde, had ze al veel contact met mensen uit andere culturen, bijvoorbeeld moslimvrouwen. “Omgaan met iemand die anders dan jij in het leven staat, daar kun je zo veel van leren! Christelijke Nederlandse jongeren leven vaak, onbewust, in een bubbel; ikzelf ben ook beschermd opgegroeid in de Biblebelt. Maar de wereld is zoveel groter dan je bekende bubbel, en er is zoveel meer gebrokenheid. Dat is niet fijn om te weten, maar het is wel goed te beseffen dat mensen bij jou om de hoek je nodig hebben. En dat God wereldwijd aan het werk is.”
“Als ik zulke indrukwekkende verhalen hoor, wil ik er meer van weten.”
Verhalen die Marieke op Gave-kampen hoort, getuigen daarvan. “Tijdens mijn eerste kamp ontmoette ik een Irakese vrouw. Ze was maar een jaar ouder dan ik, maar had een totaal ander leven. Omdat ze christen was geworden, moest ze vluchten voor haar schoonfamilie. Ze was verkracht, tijdens haar vlucht beschoten en ze moest haar kinderen daar in veiligheid brengen en uiteindelijk achterlaten. Als ik zulke indrukwekkende verhalen hoor, wil ik er meer van weten.”
Gebed tijdens kamp
Marieke benadrukt dat gebed rondom de Gave-kampen belangrijk is. “We bidden nu al voor kampen die over drie maanden plaatsvinden, en tijdens de kampweek sturen we gebedsmails rond zodat familieleden en kennissen van de leiding mee kunnen bidden. Tijdens de kampen begint het team elke dag met een bidstond, deelnemers kunnen aansluiten. Het is een cocktail van culturen en religies bij elkaar, dus als er gebeden wordt of de Bijbel opengaat, gebeurt er van alles. Daarom is gebed juist nodig, anders gaan er dingen mis.
Vorig jaar was er een deelneemster die zich vroeger vermoedelijk bezighield met occultisme. Nu hoorde ze geregeld stemmen, ze was intens bang in het donker en durfde een Bijbel niet eens aan te raken. Tegen zoiets kun je alleen strijden met God, door middel van gebed. We baden dus dat haar geestelijke wereld geen invloed zou hebben tijdens ons kamp. We vroegen een paar keer of we voor haar mochten bidden, wat ze te eng vond. Aan het eind van de week durfde ze het aan.”
Voelbare vrede
Marieke merkt overduidelijk dat er een muur van gebed rondom de kampen is, al vindt ze dat moeilijk uit te leggen. “Het is vooral een voelbare vrede, en dat je zelf ook steeds vol liefde en vrede kunt zijn terwijl je megadruk bent, en niet met de makkelijkste doelgroep werkt. Daarbij verlang ik er altijd weer enorm naar om over de Bijbel te leren en dat door te geven. Het kan niet anders dan dat zoiets door Gods Geest wordt gegeven wordt, toch?”
“Meegaan met een Gave-kamp is niet ongevaarlijk”, grapt Marieke. Voor je het weet, ben je eraan verslingerd. “Ik zeg vaak dat ik een Gave-kampverslaving heb, maar deze verslaving is niet erg.”
Tekst: Wilfred Hermans
Foto: Anton Dommerholt
Uit: Weergave, juni 2021
